Veel MMA fans beseffen niet hoe rondes werkelijk worden beoordeeld. Deze gids ontrafelt de MMA beoordelingscriteria, van effectieve striking en grappling tot wanneer agressie en kooi controle pas meetellen. Helder, praktisch en direct toepasbaar voor kijkers, vechters en coaches.
Het is belangrijk om te weten dat MMA rondes niet worden gewonnen door wie het meest rent of de kooi bezet. Juryleden kijken eerst naar effectieve striking en grappling, en pas daarna naar agressie en controle. Wie dit begrijpt, ziet gevechten ineens anders. In dit stuk zetten we de criteria strak uiteen, met voorbeelden die je live kunt toepassen. Dat is de realiteit.
MMA Beoordelingscriteria Uitgelegd
Juryleden beoordelen per ronde volgens het 10-point must systeem. De primaire criteria zijn effectieve striking en effectieve grappling. Ze tellen wat aantoont dat je dichter bij een finish komt: duidelijke treffers, schade-indicaties, dominante posities, submission-escapes naar aanvallende posities.
- Striking weegt wanneer het zichtbaar effect heeft, niet alleen volume.
- Grappling scoort wanneer je positie verbetert of finish-dreiging creëert.
- Agressie en kooi controle komen pas in beeld als de primaire criteria gelijk zijn.
Het punt is: impact en dreiging zijn de valuta. Een jab die het hoofd een beetje doet bewegen is wat anders dan een linkerhoek die iemand zichtbaar op zijn achterste voet zet. Denk aan low kicks die het standbeen wegslaan, body shots die de adem wegnemen, of een stoot die direct leidt tot een scramble of knockdown-achtige reactie. Dat soort momenten blijft bij juryleden hangen. Eerlijk gezegd merk je het soms ook aan het geluid en tempo: wanneer een vechter plotseling minder schiet of defensiever wordt, is dat een signaal van effectieve schade.
Bij grappling draait het om vooruitgang en gevaar. Een kale takedown zonder vervolg levert weinig op; een snelle pass naar side control, naar mount, of rugcontrole met haken en een hand onder de kin scoort wél. Als ik het me goed herinner zijn zelfs korte, serieuze sub-attempts belangrijk, mits ze verdediging forceren en de ander in de problemen zetten: een arm-triangle dicht, een guillotine die paniek veroorzaakt, of een heelhaak die tot meerdere roll-escapes leidt. Een scramble die eindigt in mount of rugcontrole telt zwaar, omdat het je finishlijn dichterbij brengt.
“Control zonder dreiging is tijd, geen score.”
Kooi- of grondcontrole zonder duidelijke pogingen tot schade of submissions is in deze sport beperkt waard. Voor zover ik weet waarderen juryleden “ride time” pas echt wanneer er elbows, transitions of serieuze submissions aan vastzitten. Ik ben er niet 100% zeker van maar ik denk dat veel onenigheid bij beslissingen komt doordat fans control hoger inschatten dan de criteria doen. Zie je iemand leunen in de clinch tegen het hek zonder knees naar het lichaam of trips die ergens toe leiden? Dat oogt bezig, maar levert weinig op.
Wat dan met agressie en kooi controle? Dat zijn secundaire en tertiaire tiebreakers. Effectieve agressie is niet simpelweg naar voren lopen; het is druk zetten die leidt tot raak werk of een dominante positie. Kooi controle is wie het gevecht dicteert qua plaats en tempo. In de praktijk komen deze pas in beeld als strikes en grappling gelijkwaardig waren. Dat is zeldzamer dan je denkt, maar neem het van mij niet aan.
Concrete voorbeelden helpen. Een double-leg die eindigt in closed guard zonder ground-and-pound? Mager. Een single-leg die doorzet naar half guard, voorbij de knieën, en meteen slice-elbows: stevig. Een sweep vanaf de rug richting top en direct naar knee-on-belly met druk en schouder in het gezicht: dat tikt punten. Terwijl vijf korte pitter-patter stootjes minder wegen dan één knal die zichtbaar doel treft. Zo simpel is het.
Over 10-8 en 10-7 praten we straks uitgebreider, maar als voorproefje: meerdere momenten van duidelijke schade, lange fasen van controle mét dreiging, en weinig tot geen terugweer van de tegenstander brengen een ronde richting zwaardere marges. Een knockdown alleen is geen garantie; het totaalbeeld van impact en beheersing telt. In ons geval maakt dat de volgende stap logisch: hoe zet een jurylid dat gevoel om in cijfers?
Daar gaan we zo in door. En ja, er zijn altijd randgevallen waar we eindeloos over kunnen discussiëren, maar dat is weer een ander verhaal.
Hoe Werken MMA Jury Punten
De winnaar van de ronde krijgt 10 punten, de verliezer 9 of lager. 10-9 is een duidelijke maar niet dominante winst. 10-8 is voor aanzienlijke dominantie of schade. 10-7 is extreem, met totale overheersing en bijna-zeker einde.
Scoren gebeurt per ronde en staat los van vorige of volgende rondes. Een 10-9 is veruit het meest gebruikelijk: je hebt het betere werk geleverd, maar je tegenstander deed genoeg terug om te voorkomen dat het een afstraffing was. Binnen 10-9 zit nog nuance. Een “close 10-9” voelt anders dan een “duidelijke 10-9”, al zie je dat niet op het formulier. Het punt is: het cijfer drukt de marge van het verschil uit, niet alleen wie “meer” deed.
Wanneer ga je van 10-9 naar 10-8? Dat moment zit zelden in één highlight, maar in het totaalbeeld van de ronde. Een korte wankeling kan worden geneutraliseerd door vier minuten terugdrukken en scoren. De laatste 30 seconden tellen evenveel als de eerste 30; een late flurry “steelt” de ronde niet automatisch, al oogt het spectaculair. En, eerlijk gezegd, veel discussies ontstaan precies daar: spektakel versus consistente impact.
Wat 10-8 triggert is niet enkel een knockdown of een takedown, maar wat daarna gebeurt. Als ik het me goed herinner gaf de commissie ooit aan dat je moet kijken naar cumulatieve schade, echte finishdreiging en of de tegenstander langdurig werd overlopen. Een enkele knockdown zonder vervolg kan nog steeds 10-9 zijn als de rest van de ronde gelijkwaardig was of zelfs licht de andere kant op viel.
Voor 10-7 moet bijna alles misgaan voor één vechter. Voor zover ik weet gaat het dan om meerdere knockdowns of een volledig eenzijdige beatdown met onafgebroken finishmomenten. Dat zie je zelden; het is zoiets als een “staand TKO zonder stoppage”. In de praktijk is 10-7 reserved voor de uitzonderingen.
- Reset per ronde – Elke ronde start op 0-0; eerder gewonnen rondes tellen niet mee voor de huidige score.
- Moment vs volume – Eén groot moment kan drie kleine momenten overtreffen als het dichter bij een finish kwam.
- Late dominantie – Een sterke slotminuut kan de doorslag geven als de rest van de ronde echt nipt was.
Er zijn ook van die “swing rondes” waar je twee kanten op kunt gaan. Ik denk dat het was in een Europees co-main waar één vechter een knockdown scoorde, maar daarna twee minuten onder druk stond tegen de kooi met harde bodyshots tegen. De vraag is dan: wat bracht je dichter bij een einde? Een kort tellend moment of langere, zichtbare uitputting bij de ander? Dat is wel cool aan dit systeem, omdat het nuance toelaat, maar neem het van mij niet aan: het blijft mensenwerk.
Betekenis Van Een 10-8 Ronde In MMA
- Dominantie eenzijdige controle of overwicht in exchanges.
- Duur dominantie houdt significant lang aan in de ronde.
- Damage zichtbaar effect dat de tegenstander aantast.
Zijn twee van de drie aanwezig, dan komt 10-8 in beeld. Een knockdown is geen automatische 10-8; het gaat om het totaalbeeld van impact en controle.
Het kader hierboven stuurt ook hoe je straks kijkt naar de weging van wapens. Een rechter die het hoofd doet schudden kan in één klap zwaarder wegen dan drie jabs, en langdurige rugcontrole met echte choke-dreiging kan weer zwaarder wegen dan een losse takedown. In ons geval schuift de volgende sectie die balans tussen staand werk en grappling verder uit, maar dat is weer een ander verhaal.
Effectieve Striking Vs Grappling In MMA Scoring
Effectieve striking en effectieve grappling zitten in dezelfde weegschaal: wat meer “waard” is, wordt bepaald door finish-proximity en zichtbare schade. Het punt is dat een harde rechter die een hoofd doet knikken soms net zo zwaar weegt als een back take met een echte rear-naked choke dreiging. Welke weeg je zwaarder? Degene die het dichtst bij het afmaken van de partij komt, echt waar.
Eerlijk gezegd zie ik het vaak misgaan in discussies na een close ronde. Mensen tellen takedowns of “octagon tijd” als punten op zich, maar als ik het me goed herinner uit meerdere evenementen, draait de juryfocus om effect: heb je de ander dichter bij de finish gebracht, ja of nee. Een knockdown zonder follow-up kan gelijk staan aan een diepe submission die 10 seconden van noodverdediging afdwingt; de context maakt het verschil.
- Striking voorbeelden die zwaarder kunnen wegen: duidelijke hoofdtreffers met reactie (wobbles, knikken), bodyshots die het tempo breken en de adem stelen, en low kicks die het steunbeen zichtbaar aantasten of de stance laten veranderen.
- Grappling voorbeelden die scoren: een guard pass naar side control met controle van het hoofd/arm, mount met serieuze ground-and-pound, of een arm triangle/guillotine zo diep dat beide handen van de tegenstander naar verdedigen gaan.
Wat vaak vergeten wordt: een takedown op zichzelf is geen eindstation. Het gaat om offensieve progressie. Dus, takedown → onmiddellijke pass → elbows die schade doen? Dat tikt hard aan. Takedown → niets doen in guard → de ander bouwt frames, staat op en countert met twee cleane stoten? Dan kantelt de balans snel richting de staande vechter. Ik ben er niet 100% zeker van maar ik denk dat veel judges die “opstaan + meteen raken” sequence zwaar waarderen, juist omdat de eerdere controle geen effect had.
In grappling betekent “effect” meer dan alleen positie vasthouden. Back takes met hooks en een hand onder de kin? Hoog in finish-proximity. Side control met crossface en korte knieën naar het lichaam die de adem wegnemen? Minder spectaculair, maar als de tegenstander zichtbaar minder reageert, telt het alsnog. Voor zover ik weet kijken juryleden naar drie dingen binnen grappling-impact: dwing je verdediging af, verander je naar gevaarlijkere posities, en lever je daadwerkelijk schade.
Striking heeft natuurlijk z’n eigen meetlat. Een enkele duidelijke rechter kan de ronde buigen, maar herhaalde bodyshots die iemands output halveren doen dat ook. Low kicks die de mobiliteit wegnemen – je ziet dan zoiets als een switch in stance en minder explosie – zijn goud waard over drie minuten. Het lijkt me dat volume zonder zichtbare uitwerking minder scoort dan minder volume met duidelijke impact, maar neem het van mij niet aan, luister naar hoe corners roepen om “damage”.
Even over timing: wie aan het einde van de ronde een gevaarlijk moment creëert – een diepe choke bel of een clean combinatie die de knie laat knikken – blijft vaak beter hangen in het hoofd van de jury. Dat is menselijk. Dat is wel cool als je de underdog bent, maar vervelend als je 2,5 minuut controle had zonder schade, maar dat is weer een ander verhaal.
Tot slot, controle zonder impact betekent weinig in de basisranglijst. Controle en agressie komen pas later als het gelijk staat, daar komen we zo op. Eerst telt wat onmiskenbaar dichter bij de finish kwam, of dat nou via een stoot is of via een choke. Zo simpel is het, nou ja, meestal.
Octagon Control Uitleg
Kooi controle is richting bepalen en je tegenstander dwingen om te reageren. Maar zonder effectieve acties is het secundair. Hetzelfde geldt voor agressie; naar voren lopen zonder resultaat is geen score op zichzelf.
Eerlijk gezegd zie ik vaak vechters die keurig het midden nemen, stappen vooruit, schouders hoog, en denken dat ze “druk” zetten. Als er geen duidelijke impact of progressie volgt, blijft dat cosmetisch. Kooi controle telt pas als het je helpt om iets zichtbaar te doen: schone treffers landen, een takedown forceren die je vastzet, of een ontsnapping afsnijden waardoor je direct kunt scoren. Snijd de hoek, zet je tegenstander met de rug tegen het hek, en maak het af met knieën op het lichaam of korte ellebogen. Zonder die afronding voelt het voor juryleden als schuiven op het schaakbord zonder een stuk te slaan, zoiets.
Het punt is: controle en agressie zijn richtingaanwijzers, geen eindbestemming. Wat helpt? Doelbewuste druk. Dat betekent niet achter iemand aanjagen, maar het hek gebruiken als derde hand. Denk aan een stevige underhook, hoofdpositie onder de kin, en dan werken: schouders schuren, kleine uppercuts, overstap naar een single-leg en meteen vastpinnen. Als ik het me goed herinner, waren dat de momenten in close fights die eigenlijk de doorslag gaven.
Wanneer telt dat duwen tegen de kooi echt? Als het leidt tot momenten die iedereen aan drie kanten van de kooi kan herkennen: een duidelijke reactie op een stoot, een neerwaartse blik van pijn na een body shot, of een scramble die eindigt in controle bovenop en zichtbare schade. Je kunt een heel ronde lang “controleren”, maar als de ander de hardste momenten pakt, krijg je hem niet mee. Omgekeerd: korte, gerichte controle met twee rake knees en een stevige exit-stoot kan precies genoeg zijn om een grijze ronde kleur te geven.
Professionele MMA Jury Beoordeling
Juryleden zitten op verschillende hoeken en missen soms kleine details. Daarom helpen duidelijke momenten: een clean strike met reactie, een duidelijke pass, een locked body triangle. Maak je acties onmiskenbaar voor elk perspectief.
- Agressie en controle zijn tie-breakers, niet de basis.
- Als de impact gelijk is, kunnen ze de doorslag geven.
- Maak sequences af, zodat de ronde niet ‘grijs’ blijft.
Concreet advies, voor zover ik weet: eindig je sequence. Snijd af, land de rechter op het lichaam, voeg een linkse hook toe op de exit. Of gebruik de kooi om een takedown te scoren, maar postuur direct en laat iets vallen dat iedereen ziet en hoort. In de clinch? Frame, elleboog, herpakken. Laat geen halve momenten liggen. Ik ben er niet 100% zeker van maar ik denk dat één glasheldere uitwisseling vaak meer waard is dan twintig seconden duwen zonder schade, echt waar.
Let ook op timing. De laatste 30 seconden blijven hangen in het hoofd. Als je de hele ronde “druk” zette maar je tegenstander sluit af met een harde combinatie die zichtbaar effect heeft, kan de ronde kantelen. Andersom geldt ook: sluit jij af met overtuigende controle plus impact, dan zet je een streep onder het verhaal van die ronde. Kleine dingen zoals een duidelijke break met een knal op de exit maken het verschil, maar dat is weer een ander verhaal.
Tot slot een bruggetje richting dominante rondes: langdurige, doelgerichte controle mét schade kan samen optellen richting iets groters. Alleen iemand vier minuten opsluiten zonder betekenisvolle treffers of bijna-submissies? Dat is geen 10-8-materiaal. Voeg dreiging en merkbare schade toe, en we komen in een ander hoofdstuk terecht.
Geschiedenis Van MMA Beoordelingscriteria
De interpretatie van 10-8 is door de jaren heen aangescherpt om dominante rondes beter te belonen. Vandaag is het doel helder: significant overwicht moet zichtbaar terugkomen in de score.
Als ik het me goed herinner is vooral sinds de aanpassingen rond 2017 duidelijker geformuleerd wat een 10-8 rechtvaardigt: niet alleen een knockdown, maar ook langdurige dominantie met echte effectieve impact. Eerlijk gezegd waren juryleden vroeger wat zuinig met 10-8, tenzij het bijna een 10-7-achtige afstraffing was. Nu is het nauwkeuriger: zien we schade, duidelijke controle met finish-dreiging en een substantiële tijdsduur, dan mag die 10-8 echt waar op tafel.
Praktische herkenning van 10-8:
- Meerdere zware momenten duidelijke treffers of dominante posities met finish-dreiging.
- Lang overwicht één kant dicteert langdurig het gevecht.
- Zichtbaar effect schade, tempo-breuk, defensieve lichaamstaal.
Als een stoppage op elk moment aannemelijk lijkt, kom je richting 10-8. Voor 10-7 is het scenario nog eenzijdiger.
Concreet voorbeeld: vechter A slaat vroeg een knockdown, volgt met ground-and-pound, passeert naar mount en dwingt de ander minutenlang tot pure overlevingsmodus. De scheids waarschuwt: “defend yourself.” Geen finish, wel meerdere zware momenten, lang overwicht en zichtbaar effect. Het punt is: dit is precies het profiel van een 10-8.
Maar ook zonder knockdown kan het. Stel, iemand neemt de rug, locked een body triangle en jaagt drie, vier serieuze RNC-pogingen na, terwijl de verdediger amper ontsnapt en alleen handfighting redt. Ik ben er niet 100% zeker van maar ik denk dat veel juryleden in zo’n case, mits er tussendoor ook schade of duidelijke ademnood en tempo-breuk zichtbaar zijn, naar 10-8 neigen. Minder spetterend dan een knockdown, toch dominante controle met finish-dreiging gedurende een groot deel van de ronde. Zo simpel is het.
Drie D’s: Damage, Dominance, Duration
Voor zover ik weet draait het in de Unified Rules om drie ankerpunten: damage (zichtbare impact, niet enkel volume), dominance (de tegenstander gedicteerd en dicht bij stoppen), en duration (hoe lang was het eenzijdig?). Scoren twee van de drie echt hoog, en tikt de derde ook aan, dan zit je stevig in 10-8-terrein. Mist “damage” en is het vooral holding zonder pijnlijke gevolgen, dan zakt het snel terug naar 10-9, hoe controlerend het ook oogt.
Korte check die ik zelf gebruik na een ronde: 1) waren er momenten waarop je dacht “nog 10 seconden en het is klaar”? 2) was één vechter langdurig aan het overleven in plaats van terugvechten? 3) was er zichtbare schade of duidelijke inzakkende lichaamstaal? Ja op twee of drie vragen betekent vaak 10-8. Maar neem het van mij niet aan; kijk hoe consistent dat voelt met recente titelgevechten, het klopt meestal.
Wat géén 10-8 is: iemand die twee minuten tegen de kooi drukt met kleine knietjes in de dij en nul dreiging, gevolgd door wat topcontrol zonder echte doorbraken. Dat oogt controleus, maar zonder impact en zonder echte finish-kansen kom je er niet. Was er echte finish-dreiging of bleef het bij controle? Dat is de vraag die juryleden, zittend op drie hoeken en soms verschillende details ziend, voortdurend beantwoorden.
Over 10-7 gesproken: dat is zeldzaam en vereist een vrijwel volledig eenzijdige, continue near-stoppage. Denk aan meerdere knockdowns of een lawine van schade met amper respons, zoiets als totale dominantie van bel tot bel. Maar dat is weer een ander verhaal.
Tot slot: 10-8 is dus geen “gevoel”, het is herkenbaar in patronen. Zie je de drie D’s terug, dan is het vaak geen discussie. En ja, dat is wel cool voor iedereen die helderheid wil in close cards.
Fouten Bij MMA Scoring Die Fans Maken
Eerlijk gezegd zie ik het elke event weer: goede rondes worden verkeerd gelezen omdat we vasthouden aan simpele regels die niet bestaan. De jury kijkt eerst naar effectieve striking en grappling met impact. Dat is de kern.
- “Takedown = ronde winnen” onjuist zonder vervolg of controle met dreiging.
- “Volume boven alles” impact is belangrijker dan rauwe aantallen.
- “Guard is defensief” actieve guard met aanvallen scoort wel degelijk.
- “Kooi druk is genoeg” niet zonder echte schade of progressie.
Als iemand een takedown scoort en daarna vastklemt zonder ground-and-pound of submission-dreiging, dan is dat vooral positioneel. Geen effect, geen punten. Maar gooi je meteen elbows door of werk je naar mount, dan telt die takedown opeens zwaar mee. Hetzelfde met volume: dertig jabjes die niets doen verliezen vaak van één stoot die het hoofd wegdraait en het tempo breekt. Maar wat weegt zwaarder, vijf tikjes of één knal die echt effect heeft? Je voelt het bijna in de zaal.
Over guard hoor ik vaak dat het “defensief” is. Klopt alleen als er niets gebeurt. Een actieve guard met upkicks, elbows van onder, sweeps en serieuze submissions scoort. Toppositie zonder schade wordt daarvoor niet automatisch beloond. Als ik het me goed herinner was er laatst nog zo’n partij waar de bovenman vooral ontweek, terwijl de man onderin drie keer naar een triangle trapte en een omoplata rolde — de ronde ging terecht naar beneden.
Kooi- of octagon control scheelt pas wat als het gelijk staat in impact. Tegen het hek duwen zonder knees naar het lichaam, zonder underhook progressie of takedown, is meer logistiek dan scoren. Het punt is: effectieve acties winnen van optisch overwicht.
MMA Beoordelingscriteria Vs PRIDE Regels
PRIDE keek naar het geheel van het gevecht, met veel nadruk op finish-dreiging en soms zelfs gele kaarten voor passiviteit. Daardoor kon een late dominantie de eerdere minuten overschaduwen. Onder de Unified Rules gaat het per ronde. Een grote eindsprint in ronde drie wist geen rustige ronde één en twee uit, tenzij er echte 10-8 of 10-7 momenten waren. In ons geval voelt een uitslag soms “anders” omdat we intuïtief nog het totaalplaatje wegen zoals bij PRIDE, terwijl jureren nu ronde voor ronde gebeurt. Ik ben er niet 100% zeker van maar ik denk dat dit verklaart waarom close fights qua gevoel en score uiteen kunnen lopen.
MMA Beoordelingscriteria Nederland
Voor zover ik weet volgen Nederlandse promoties de Unified Rules in dezelfde volgorde: eerst effectieve striking/grappling, dan pas effectieve agressie, en als derde area control. Dat betekent concreet: wie zichtbaar schade toebrengt of echte submissions dreigt, staat voor. Duw je iemand tegen de kooi en gebeurt er weinig, dan ben je aan het werk, maar scoor je nauwelijks. Laat je een knieënreeks zien, snij je de kooi af en forceer je een duidelijke takedown naar side control met elbows, dan maak je indruk. Zo simpel is het.
Kleine tip richting de volgende stap: maak momenten af en laat stiltes niet te lang duren, want die voelen voor juryleden als gebrek aan impact. Maar dat is weer een ander verhaal, daar komen we zo op. En neem het van mij niet aan; kijk de herhalingen terug en let op hoofdreacties, wankele benen, en grappling-sequenties die echt vooruitgaan. Daar zit de logica die uitslagen ineens begrijpelijk maakt.
Tips Om Rondes Te Winnen Voor Beginners
- Sequencing combineer acties die elkaar versterken bijvoorbeeld jab low kick clinch naar exit hook.
- Afmaken van momenten na de takedown direct pass of ground-and-pound, laat geen stiltes vallen.
- Eind van de ronde scoor zichtbaar in de laatste 30 seconden zonder te forceren.
- Defensieve signalen wees rustig bij flash-momenten, toon meteen controle om 10-8 te vermijden.
- Judge visibility maak je successen duidelijk en herhaal kort, zodat alle juryleden het zien.
Begin met sequencing. Eén losse techniek is vaak niet genoeg om de jury te overtuigen; ketens doen dat wel. Denk: jab om de guard te openen, direct een buitenste low kick, van die stuiter stap je in de clinch, je verplaatst de tegenstander langs de kooi, en bij het loskomen een korte exit hook. Het zijn niet per se power shots, maar samen tonen ze initiatief, controle en richting. Eerlijk gezegd is dat waar rondes vaak op kantelen.
Afmaken van momenten betekent tempo behouden na je score. Krijg je een takedown? Ga meteen naar half guard of side control, zoek een crossface, isoleer een arm en laat 2-3 duidelijke stoten vallen. Geen pauzes waarin je “wacht wat er gebeurt”. De jury ziet progressie en dreiging. Ik ben er niet 100% zeker van maar ik denk dat veel vechters onderschatten hoeveel dat doorwerkt in de beoordeling.
Over het einde van de ronde: plan een mini-sprint in de laatste 30 seconden. Niet wild worden, wel iets dat blijft hangen. Bijvoorbeeld: korte combinatie naar de kooi, knieën in de clinch, break, strakke rechte. Of vanaf boven in guard nog één keer posture, drie harde stoten, dan terug naar basis. Het punt is: sluit af met een beeld dat alle drie juryleden helder voor zich hebben.
Defensieve signalen zijn je verzekering tegen een 10-8. Word je geraakt en wankel je even? Freeze niet. Klem direct een underhook, hoofd op de borst, draai naar de kooi, pummel terug en antwoord met één schone counter of level change. Zo laat je zien: geen knockdown, geen dominantie, ik ben er nog. Als ik het me goed herinner noemen coaches dat “immediate recovery cues”. Korte, bewuste acties die paniek uitwissen.
Dan judge visibility. Het klinkt suf, maar hoek je finish niet weg van de jury. Draai de actie waar kan naar de open zijde. Scoor je een trip langs de kooi, trek de tegenstander door zodat hij niet precies vóór een paal valt. Herhaal kort succes: één duidelijke ellbow, halve seconde reset, nog één. Drie ogenparen moeten het zien, niet één. Je corner mag dat signaleren (“mooi schot!”), dat is wel cool, maar jouw lichaamstaal telt dubbel.
“Maak van grote momenten twee momenten, en van neutrale fases jouw fase.”
Effectieve Striking Vs Grappling In MMA Scoring
Speel in op waar je voordeel ligt, maar koppel het aan finish-dreiging. Een enkele harde treffer of een diepe submission kan de ronde kantelen wanneer de rest gelijk is.
Striking of grappling—kies wat je het beste ligt, maar leg er dreiging in. Land je weinig maar wel een trap die de tegenstander zichtbaar doet wankelen, dan weegt dat zwaarder dan tien tikjes. Heb je top control? Werk naar mount of rug, laat de choke echt “bijna” lijken: hand onder de kin, heupdruk, kleine correcties. Waarom? Omdat juryleden zoeken naar acties die het gevecht richting einde duwen.
Let op de balans tussen impact en controle. Pure controle zonder schade of vooruitgang geeft je zelden de ronde, laat staan een 10-8. Controle mét duidelijke schade of bijna-submissions kan wél richting 10-8 gaan, zeker als de tegenstander weinig terugdoet. Voor zover ik weet hanteren veel juryleden daarbij drie vragen: was er merkbare schade, was er langdurige dominantie, en had de ander weinig tot geen offensief succes? Scoor je twee van de drie stevig, dan zit je goed. Alle drie? Dan flirten we met 10-8, maar dat is weer een ander verhaal.
Kleine tip tot slot: tempo ademen, rustige blik, en korte “ja”-momenten na elke score. Klinkt mentaal, maar helpt de jury jouw werk als overtuigend te lezen. Zo simpel is het. Echt waar.
Over het algemeen draait scoren in MMA om aantoonbaar effect. Strikes en grappling die zichtbaar impact hebben, wegen het zwaarst. Agressie en kooi controle zijn nuttige tie-breakers, niet de hoofdzaak. Wie rondes wil binnenhalen, moet consequent dominantie, duur en damage laten zien. Simpel gezegd, de feiten spreken voor zich.
